บันทึกการเดินทางที่ผมไม่ได้ไปด้วยตัวเอง........

การบันทึกความทรงจำในการเดินทางนั้นแต่ละคนมีวิธีการบันทึกที่่แตกต่างกัน บางคนอาจจะเลือกจดบันทึก บางคนถ่ายรูปเก็บไว้ หรือบางคนอาจจะซื้อของที่ระลึกบางอย่างไว้เพื่อบันทึกความทรงจำว่าครั้งหนึ่งนั้นเราเคยมาเหยียบที่ตรงนั้นแล้ว สำหรับผมแล้วมักจะถ่ายรูปไว้เป็นการบันทึกความทรงจำของผมเอง
แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่ผมมักจะบอกกับเพื่อนๆพี่ๆ หรือคนที่รู้จักเวลาพวกเขาไปเที่ยวไหน ผมจะบอกพวกเขาว่า
"ของฝากไม่ต้องน่ะ ขอโพสต์การ์ดใบเดียวพอ" ผมเริ่มที่จะบอกคนที่ผมรู้ว่าเค้าไปเที่ยวไหนด้วยประโยคนี้เสมอ ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นเวลาประมาณ 2 ปีได้แล้วที่ผมเริ่มที่จะขอโพสต์การ์ดจากพวกเขา แต่ขอบอกว่าผมไม่ได้สะสมโพสต์การ์ดอย่างเดียว แต่ผมเป็นการบันทึกการเดินทางที่ผมไม่ได้ไปเองอีกด้วย โดยผ่านจากการเล่าเรื่องราวผ่านกระดาษด้านหลังภาพของโพสต์การ์ด จากหนึ่งใบกลายเป็นสอง  สาม สี่ ห้า.........หลายสิบใบเข้าให้แล้ว แบบว่ามีทั้งในประเทศและต่างประเทศ  โดยด้านหลังโพสต์การ์ดแน่นอนว่าคนที่ส่งให้ผมนั้นจะเขียนความประทับใจที่ได้ไปเที่ยวที่แห่งนั้น มันเหมือนการบันทึกความทรงจำที่ผมไม่ได้ไปเอง แต่เราสามารถรับทราบความรู้สึกผ่านโพสต์การ์ดใบนั้น ผมได้บอกกับคนที่ส่งให้ผมว่าวันหนึ่งผมจะไปตามสถานที่ในโพสต์การ์ดที่พวกเขาส่งให้ครบทุกใบ แต่ดูแล้ว ณ ตอนนี้ผมได้รับมาก็ใกล้จะครบ 100 ใบแล้ว คงใช้เวลาปีสองปีไปไม่ครบแน่ๆแต่ก็จะพยายามไปให้ครบทุกที่ครับ ส่วนด้านล่างเป็นรูปภาพของโพสตืการ์ดทั้งหมดที่ผมได้รับจากเพื่อนๆพี่ๆน้องๆครับ
ส่วนผู้ที่ต้องการเข้าไปอ่านบันทึกความทรงจำของเพื่อนๆของผมที่เขียนส่งมาให้ผมสามารถอ่านได้ที่
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.415115869310.191294.650509310&type=1